5 ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ

1. ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
   
   Αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι τα ψυχικές διαταραχές είναι ουσιαστικά ανίατες η επίσημη βιβλιογραφία αλλά και η κλινική πράξη καταδεικνύει πολύ ευνοϊκά ποσοστά ίασης ή σημαντικής ύφεσης στις περισσότερες διαγνωστικές κατηγορίες, ποσοστά σημαντικά καλύτερα από αλλά παθολογικά οργανικά νοσήματα. Έτσι στην Κατάθλιψη και στις Αγχώδεις Διαταραχές για το 70-80% των ασθενών αναμένεται ίαση, ιδιώς εάν υπάρξει έγκαιρη αντιμετώπιση και σωστή συμμόρφωση στις θεραπευτικές οδηγίες.
2. ΤΑ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΝΟΥΝ
   
   Η ψυχοφαρμακολογια τις τελευταίες δεκαετίες έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο με σκευάσματα ασφαλή , χωρίς κατασταλτικές ιδιότητες και με ξεκάθαρο χρονικό πλάνο. Επιπλέον οι περισσότερες κατηγορίες ψυχιατρικών φαρμάκων, πλην των αγχολυτικών, δεν έχουν εξαρτησιογόνο δράση. Δηλαδή μπορεί κανείς να διακόψει την ψυχιατρική αγωγή χώρις να εμφανίσει στερητικά συμπτώματα. Σχεδόν το σύνολο των ψυχιατρικών αγωγών μπορούν να προσαρμοστούν στην καθημερινή επαγγελματική και διαπροσωπική λειτουργικότητα χωρίς να αλλοιώνουν τα προσωπικά στοιχεία της προσωπικότητας του θεραπευόμενου, απαλλάσοντας από περιορισμούς αναστολών, ενοχών, φοβιών επιτρέποντας την ανάδειξη των ικανοτήτων.
3. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΑ
   
   Οι φαρμακευτικές αγωγές έχουν σαφείς ενδείξεις αποκλειστικά για τις μείζονες κλινικές ψυχιατρικές παθήσεις. Αισθήματα δυσφορίας, άγχους, ανησυχίας, θλίψης, ενοχής, επιφύλαξης, καχυποψίας, αδιέξοδου, απογοήτευσης, κόπωσης, κενού μπορούν να προκύψουν στο φάσμα του φυσιολογικού ή στο επίπεδο χαρακτηριολογικών στοιχείων της προσωπικότητας χωρίς ουσιαστική ένδειξη φαρμακευτικής παρέμβασης. Εφόσον αρνητικά σχήματα επιφέρουν δυσλειτουργικές συνέπειες στερώντας σημαντικά την ικανότητα άντλησης χαράς από την καθημερινή ζωή, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την εργασία ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις με στόχο αυτογνωσίας και ενίσχυσης μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής.
4. ΕΦΟΣΟΝ ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ
   
   Η ύπαρξη κοινωνικού δικτύου σαφώς είναι πολύτιμη παρέχοντας στήριξη, κατανόηση , τόπους επικοινωνίας. Ο ειδικός δεν έρχεται να υποκαταστήσει το σημαντικό αυτό ρόλο. Ο τρόπος που σχετιζόμαστε χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα σχήματα συμπεριφοράς, που ρυθμίζονται από τις εσωτερικευμένες μας παραστάσεις, τις πρωταρχικές σχέσεις στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Μπορεί κανείς να φανταστεί την ασφάλεια με την οποία θα σχετίζεται στη ζωή του ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε ένα πλαίσιο με ενισχυτικούς, υποστηρικτικούς, ήρεμους γονείς ή την επιφύλαξη και την ανασφάλεία ενός ανθρώπου που μεγάλωσε σε μία αγχωτική ατμόσφαιρα επίκρισης, ελέγχου, παρεμβατικότητας. Ο ειδικός καλείται να κατανοήσει την εσωτερική πραγματικότητα του θεραπευόμενου, όπως θα τείνει να προβληθεί επάνω του, διατηρώντας την ανεξαρτησία του από αυτήν, ώστε να παρέχει την δυνατότητα αποκάλυψης των δυσλειτουργικών επαναλαμβανόμενων σχημάτων συμπεριφοράς που προκαλούν δυσκολίες στις υπάρχουσες ανθρώπινες σχέσεις. Η επιτυχής σχέση με τον ειδικό είναι αυτή του “επιδιορθωτικού φίλου” και όχι του φίλου.
5. ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΕΝΑΣ “ΕΙΔΙΚΟΣ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ
   
   Ο ειδικός δεν επιδιώκει ρόλο αυθεντίας ή καθοδήγητη. Συχνά παγιδευόμαστε σε διλήματα αποφάσεων από μια δυσκολία συνθέσης εσωτερικών αποκομμένων απόψεων γύρω από επιθυμίες, εσωτερικούς φόβους, ασυνείδητες συγκρούσεις, άκαμπτα ιδανικά πρότυπα του εαυτού μας, δισταγμούς. Η διατήρηση όλου αυτού του ψυχικού πλούτου αποκομμένου, μη συνδεδεμένου και σε συγκρουσιακή κατάσταση τελικά καθηλώνει, βάζει σε φαύλους κύκλους αδιεξόδων, αναβλητικότητας, έμμονων αμφιβολιών. Θα μπορούσε κανεις να παρομοιάσει την κατάσταση αυτή με την εικόνα ενός μάγειρα που ενώ διαθέτει ένα πλούτο υλικών αδυνατεί να τα αναμείξει ώστε τελικά να παράγει ένα εύγεστο φαγητό, ένα τελικό αποτέλεσμα. Ο ρόλος του ειδικού είναι να φωτίσει όλα τα εσωτερικά δυναμικά του θεραπευόμενου, να προωθήσει την συνθετική επεξεργασία αυτών, τη λειτουργική ανάμειξη αυτών, ώστε να παρέχει τη δυνατότητα στον θεραπευόμενο με τη γνώση του εαυτού να λαμβάνει αποφάσεις για τον ευατό του.